تارنگار فریاد: شعر و ادبیات، اجتماعی و فرهنگی

اینجا انتهای زمین است…
درست لحظه‌ی مرگ انسانیت…
جایی که دست‌های مادران بوی خون می‌دهد!!!
بوی “جنایت”
و آب‌هایی که طعم کودکانی را می‌گیرد که بی‌نفس خفه می‌شوند در
خفقان این نکبت آباد!
معصومیت‌ها دریده می‌شوند…
و “آدم “ها …
همین ما آدم‌ها…
چه ساده می‌گذریم از کنار دردهایمان
“این دردهای مشترک”
اینجا انتهای زمین است…
درست همین جایی که ما ایستاده‌ایم!!!!